Papuaaah

Ha allemaal!

Inmiddels zijn we weer even in Manokwari terug. Vandaar dat ik een berichtje kan plaatsen. We moeten het een en ander regelen hier, vandaar. Tot ongeveeer 2 nov ofzo blijven we wel hier denk ik.

Een paar weken geleden, op 4 okt reden we een supermooie tocht van bijna 5 uur richting Senopi, onderweg hele mooie bergen en bossen, mistflarden tegen de bergen, kakatoe’s, papagaaien en andere vogels en helaas ook grote palmolie plantages. Ook hier rukken de plantages op, waardoor er steeds minder oerwoud over zal blijven. Ook worden er steeds meer wegen aangelegd, wat handig is voor de duur om van de ene plek naar de andere te komen maar tegelijk zorgt ook dit voor ontbossing.
Aankomen in Senopi was even een cultuur-shock. Na 2 uur wennen kon ik het allemaal aan:
De klamboe vol met gaten, de grote spin en de kakkerlakken die toen ik de kast uitruimde op me af kwamen rennen, de gaten en kieren in mijn houten vloer en dak (wat voor enge beesten konden daarlangs ook mijn kamer bezoeken...), de vieze badkamer, het grote 3 potige varken dat mij achterna kwam. Maar oke, alles kan schoongemaakt worden; mijn kamer, de badkamer, mijn eigen klamboe kon ik ophangen, de kieren en gaten; die ging ik gewoon accepteren, net als de insecten die erdoor heen zouden kunnen komen..... En het varken bleek de vriendelijke Annemieke te zijn; het 1e varken dat gekocht was om tzt als vlees verkocht te kunnen worden, ze was ooit in een val gelopen en zo haar voorpoot kwijt geraakt. (gisteren hoorde ik overigens dat ze werkelijk de pan in is nu..)
In Senopi eten de mensen weinig vlees, alleen nu en dan een zwijn of hert die gevangen worden in de bossen.
Jurgen & Ellis & ik hebben als woonruimte de pastorie en delen die samen met de pater en 2 fraters. Aardige mensen en ik voelde me welkom, terwijl de inwoners + kinderen van Senopi die kwamen kijken naar de auto die aankwam (dit gebeurd niet dagelijks) nog aan mij moesten wennen, en afwachtend naar mij keken. ‘Weer een blanke erbij die wil helpen...’.

Tegenover de Pastorie zitten een guesthouse en een klein polikliniekje. De eerste 2 wkn in Senopi ben ik vooral bezig geweest met het leren kennen van de mensen wat kennen en andersom: De mensen van de (poli)kliniek, waar ik regelmatig zit, de mensen die bij de pastorie langskomen voor gesprekken of loon en de kinderen die het leuk vinden ons te zien en even komen buurten.
De taal is erg lastig, de mensen hier spreken een andere taal en als ze indonesisch spreken, zijn er nog erg erg veel woorden die ik niet begrijp helaas. Ik had eerlijk gezegd verwacht ze wat beter te begrijpen. Wel merk ik dat ik iedere dag wat meer woorden, zinnen en begrippen oppik en het scheelt ook dat de mensen mij beter kennen/vertrouwen en meer moeite durven te nemen om uit te leggen wat ze bedoelen.
De 2 wkn dat we nu in Manokwari zijn gaan we kijken naar een planning, en naar wat ik zal kunnen gaan doen in Senopi.

In de kliniek werken een vroedvrouw en 2 verplegers en iedere morgen op een variabele tijd (met veel geluk al om 8 of 9 uur, soms om 10 uur en het is ook gebeurd dat er geen verpleger op kwam dagen en de kliniek gewoon de hele dag dicht bleef) wordt de kliniek geopend en mogen de mensen die buiten al zitten te wachten naar binnen om hun ziektes te vertellen. De 1e patient schuift aan bij de tafel van de verpleger. De anderen zitten erachter te wachten tot zij aan de beurt zijn. Standaard en bijna argeloos volgt dan een recept met meerdere soorten medicijnen en vaak zit er ook antibiotica bij. De patient schuift dan door de naar de 2e tafel waar hij de medicatie direct en gratis in ontvangst neemt van de andere verpleger.

Binnenkort gaan we invoeren dat mensen iets voor de medicatie moeten betalen, zodat ze er misschien wat bewuster mee omgaan. We waren vorige week op visite bij een vrouw die te ziek was om naar de kliniek te komen, zij bleek een grote doos met allerlei oude medicijnen te hebben verzameld. De antibiotica kuren waren niet afgemaakt, pijnstillers waren blijven liggen, net als de ijzertabletten enz enz. We hebben bijna alles meegenomen en maar een paar dingen, die zij nu nodig had voor haar blaasontsteking achter gelaten. We verwachten dat deze vrouw geen uitzondering is helaas. De verplegers zijn op zo’n moment wel streng/hard tegen de patient en zij krijgt ook op haar kop, en ook de dagen erna kregen andere patienten die de kliniek bezochten steeds te horen dat medicijnen perse opgemaakt moeten worden en dat slechts een halve antibioticakuur slikken erg slecht is en dat het thuis verzamelen van medicijnen uit den boze is. De verplegers willen binnenkort een opruiming houden en langs alle huizen gaan en de medicijnen die er zijn meenemen....

Wat opvalt is dat kinderen natuurlijk weinig speelgoed hebben, ze maken of verzinnen zelf wat om te spelen. Wat ik oa gezien heb als speelgoed:
-een afgebroken scherpe medicijn ampul
-batterijen (veel batterijen!), leuk om mee op de houten vloer te slaan.
-spijkers
-grassprietjes om mee te fluiten
-een halfdood hondje (dat wij geadopteerd hebben inmiddels, en is opgeknapt en die ons handenvol werk kost, maar ook heeeel vertederend is en helaas inmiddels ook kaal en schurftig is.... :-( ... we hebben nog hoop dat ze er aantrekkelijker (= met haren en glad huidje) uit komt te zien...)
-een oude slipper
-levende krekels aan een touwtje waarmee ze rondzwaaien
-stokjes met een scherpe punt en elastiek eraan waarmee ze op cicaks (hagedisjes) schieten
Leuk toch? Beetje anders dan de kinderen in Nederland, maar echt niet minder leuk.

Naast de Papua-taal is het slapen in Senopi zonder oordoppen ook een lastige bezigheid, of zeg maar: ernstig moeilijk. Allereerst, de dieren die hier rondlopen zijn best lawaaiig. De varkens en biggen kunnen flink gillen, de honden flink blaffen, de koeien... zijn rustig, maar kunnen daarentegen weer hekken openduwen en zich toegang verschaffen tot plekken waar je ze niet wilt hebben, het vallen van hun vlaaien is niet geluidloos, maar lawaaiig zou ik ze verder niet noemen. De eenden zijn duidelijk maar gezellig hoorbaar aanwezig, de kippen gaan flink tekeer, zeker als ze achterna gezeten worden door hanen, honden of varkens. Nou, het geluid van de hanen spreekt ook voor zich natuurlijk. Het (tragisch) komische is, dat die beesten dus niet alleen om het huis heenlopen maar erger nog: ook eronder (het huis staat op palen). En meestal is het zo dat de beste plek om te kukelen (midden in de nacht, of smorgen’s heeeeeel vroeg) blijkbaar onder mijn slapende hoofd is. Dan helpen zelfs de beste oordoppen niet meer.
Verder houden de fraters erg van zingen, zowel ’s avonds laat als ’s morgens (te) vroeg.

Maar goed, de omgeving en het huis; ik vind het super en ik wordt uitgerust wakker iedere ochtend.
Als ik rondom me kijk, in Senopi is het enige wat ik zie: houten huisjes (er wonen ongeveer 80 families), boerderijdieren, bananen/kokosnootbomen, oerwoud, een overvliegende kakatoe (Jacob, hij woont in een nabijgelegen dorpje en roept zijn eigen naam als hij over vliegt) en andere vogels, bergen en mooie sluierwolkjes ervoor. Het is echt heel schitterend, en de kleuren zijn ook mooi, zeker tegen zonsondergang.
Tot nu toe voelt het voor mij nog aan als vakantie, ook omdat ik een aantal leuke uitstapjes heb gemaakt, oa samen met een groepje sdsp-nederlanders die hier op vakantie is.
We zaten op een avond met hen in het guesthouse te eten toen iemand opeens een razend grote spin zag met... onder haar buik een enorme witte eierzak. De spin werd met een (postbode) elastiek van de muur geschoten, dood. Haar eierzak viel op de grond en de jonkies waren ‘m direct al gevlogen; ze liepen bovenaan de muur en op het plafond.... Met een spuitbus is het merendeel gekilld, maar zeker weten dat er op dit moment een aantal steeds groter wordende spinnen in dat guesthouse rondloopt... Ik denk dat ik daar voorlopig niet meer naar binnen ga...

Voor de mensen van Senopi en omstreken voelt hun leven minder relaxed aan dan voor mij denk ik; ze zijn vaak ziek, eten nauwelijks groente (terwijl het er wel is, maar het is te weinig bekend dat dat een belangrijke vitamine/ijzerbron is) of vlees. Ik heb de indruk dat er vooral rijst en een soort aardappel gegeten wordt en dat is het dan wel. Sinds 2 jaar worden de dieren die er nu zijn, opgekweekt voor vlees, maar meestal is dit bestemd voor de verkoop en niet om zelf te eten.

Heel veel mensen hebben wit/bleek tandvlees wat duidt op ijzergebrek, er zijn kinderen met heel licht of blond haar, ook veroorzaakt door vitaminetekort. Veel kinderen zijn erg dun, sommigen echt ondervoed
De consequentie van dit tekort aan ijzer en vitamines is dat mensen en kinderen zwak zijn en snel ziek worden: malaria, dengue, tbc, longontsteking, hoest en 75% van de kinderen loopt chronisch met een snotneus rond. (Sommige moeders lossen trouwens het ontbreken van een zakdoek op door....-mmm dit durf ik niet op te schrijven eigenlijk, zeg maar- op een ‘effectieve wijze het snot uit de neus van hun kind weg te halen’ > ik laat in het midden hoe ze dat dan precies doen...ze gebruiken iniedergeval niet hun handen ervoor... ;-)

Ellis is oa veel bezig met het de mensen beter laten inzien hoe belangrijk goede voeding is, hygiene enz.
Een groep vrouwen is sieraden beginnen te maken bedoeld voor de verkoop.
Voor de mannen van Senopi is het belangrijk dat ze leren dat er geld te verdienen valt met de teelt van groente/fruit/cacao/koffie. Dit is een van de vele dingen waar Jurgen zich bv mee bezig houdt.
De pater van het district Senopi is ook bezig de mensen dingen te leren (verbouwen, veeteelt, handel verkopen enz). Ze zijn dit van oorsprong niet gewend eigenlijk.

Maar goed, we zitten nu in Manokwari en zijn gisteren naar een strand geweest. Maar het was wel een verkeerde keuze strand, Het had zwart zand, en daar schijnen veel van die zandvlooien voor te komen, wisten wij veel. Ik heb nu tegen de 400 rode bultjes op mn lichaam (lijkt net waterpokken ofzo) en ze beginnen al flink te jeuken.... :-( Voortaan houden we het bij witte stranden!

Oke, voor nu: genoeg weer, warm weer! :-)
Grtz Jettie