Wankel evenwicht: werken-ontspannen-leven-dood
Door: JettieInPapua
Blijf op de hoogte en volg Jettie
07 Januari 2011 | Indonesië, Manokwari
Hallo iedereen.
Even een kort berichtje op t weblog, als goed begin van t nieuwe jaar.
Iniedergeval allemaal de beste wensen, selamat tahun baru.
Sinds 3 dgn zitten we even in Manokwari.
Het nieuwe jaar begon mooi voor ons, met heel erg veel en heel erg mooi vuurwerk. Het is natuurlijk verrassend dat er aan vuurwerk veel geld uitgegeven wordt in een gebied waar veel mensen weinig of te eenzijdig eten hebben, waar er mensen overlijden door te laat inschakelen van hulp of wegens gebrek aan juiste medicatie/zorg. Maarja er zijn in Manokwari een paar mensen die wel genoeg geld hebben voor dit, zij nemen het vanuit de stad mee naar Senopi als zij kerst en nieuwjaar bij hun familie komen vieren. Het leuke is wel dat alle mensen van het dorp ervan mee kunnen genieten. Jong en oud mocht het afsteken. Later die nacht was het disco bij Tony thuis, erg leuk ook.
Op 28 dec en op 1 januari snachts waren er dansa’s.
Dit is een ritueel dansen dat alleen de Vogelkop (provincie) van Papua als traditie kent. Beiden ontstonden spontaan omdat mensen daar zin in hadden. Op 28 dec was het in de Pondok (houten vloer met afdak en zonder muren) midden in het dorp. Iedereen verzamelde zich en stond in kringen dicht om elkaar heen, elkaar gearmd vasthoudend. Er wordt ritmisch stampend en springend monotoom gezongen, en ze blijven maar rondjes draaien om elkaar heen en roepen dan bv oemaohooh en weeameeheeh, emaheeheeh.....beetje hypnotisch. Schitterend om mee te maken. Wat nog schitterender was en nog hypnotischer en nog meer oermens gevoel in ons boven riep, was de dansa van 1 janurari.
Eerst waren we weer naar de disco bij Tony thuis geweest en toen hoorden we ineens dat er ergens in een donker huisje (met een dode uil hangend aan de gevel...) een intieme dansa was met maar 15 mensen. Daar wilden Monique en ik persee naar toe en gelukkig kregen wij 2 meiden zo ver om ons erheen te brengen. Dit was zo intiem dat wij alleen maar erbij durfden te gaan zitten en kijken. We konden er ons voor ons gevoel niet in mengen, zoals we wel bij die vorige openbare dansen gedaan hadden. De voorste man hier, die de kringen leidde sprong hypnotisch rond en bij iedere sprong die hij maakte stampte hij ook met een stok op de vloer. Nouja, het is moeilijk te beschrijven, maar dit was echt bijzonder om mee te maken. De 2 meiden die ons er naar toe gebracht hadden waren echter zo moe en wilden na een uur terug. En wij gingen maar mee, want sja, zo in de donkerte en dan al die gehypnotiseerde mannen... :- )
Wordt er ook gewerkt hoor ik weer een aantal mensen in nederland zich afvragen. Ja er wordt ook gewerkt, klopt.
Een paar medische voorbeelden: een zwangere vrouw in een buur-dorp die al 3 dgn bloede en waarbij de mantri (verpleger) pas bij geroepen werd toen t eigenlijk al te laat was. De mantri en ik zijn ernaar toe gegaan, om te kijken of we haar nog konden redden. Maar dat was niet zo. Haar kindje was de dag ervoor geboren en overleden en zij een dag later. 15 minuten nadat wij er waren overleed ze al. Ze was gewoon leeggebloed. > als t goed is komt er een stukje tekst van mij hierover op de website: www.sdsp.nl <
Hier hebben we over gepraat met de mantri van dat dorp (die toen niet aanwezig was). Hoe kunnen ze zulke dingen proberen te voorkomen. Dit is helaas geen uitzondering. Ze komen over alsof er nu scherper opgelet gaat worden, eerder contact opnemen met de collega-mantri in Senopi, die altijd nog de steun heeft van ons.
Verder ben ik wat bezig met protocollen, qua medicatiegebruik, qua handelen als de zwangere na de geboorte van haar baby haar placenta niet kwijtraakt enz.
Hier in dit gebied is het werken lastig. Soms is het moeilijk inschatten: is deze patient zo ziek dat hij / zij met het vliegtuig naar de stad vervoerd moet worden (wat erg erg duur is), of beter: is deze patient nog goed genoeg om met de auto naar de stad te laten vervoeren (5 a 6 uur rijden, maar wat ook geld kost), of.... valt het met de ziekheid wel mee en kunnen de verplegers/verloskundige hier dit behandelen. Gelukkig kunnen we regelmatig (maar echt niet altijd) vertrouwen op de kundigheid van de verplegers/verloskundige.
Gisteren deden we een onderzoek naar de gezondheidstoestand van de kinderen van 0-5 jaar in Akmuri een dorpje op 45 minuten rijden van Senopi vandaan. Behalve veel soorten schurft, vitaminetekort, enorm lelijke zwarte/ontbrekende tanden en (opgedroogde) snottebellen onder de neus.
Toen we bijna weg wilden gaan omdat we klaar waren met het onderzoek (en we inmiddels als dank voor onze interesse in het dorp eieren, maiskolven, een vers stuk varkensvlees hadden gekregen) kwam er een vrouw op ons af met op haar rug een jongen van 6 of 8 ofzo. Ze liet ons zijn voetzolen zien. Nou wat ik zag was niet normaal. zijn voet lagen aan de onderkant open, stukken vel hingen los, pus drupte eruit, viezigheid zat erin omdat hij er gewoon op gelopen had. Bij navragen blijft de moeder vaag, maar de jongen schijnt jeuk gehad te hebben, toen gekrauwd te hebben aan zn voeten waarna het zo’n ravage is geworden. Eerst zegt ze dat het 2 dgn geleden begon, wat echt niet kan als het er al zo vies uitziet, en daarna corrigeerde ze zich. Het was een week geleden begonnen. Overal ligt ook koeienpoep enz, waarschijnlijk is hij daar ook nog door gelopen.
Maar goed, hardstikke mooi dat ze nog naar ons toekwam. We hebben hen meegenomen naar Senopi. De mantri heeft stukken vel weggesneden, ik heb het schoongespoten en wat kwam er naast pus en zand ook nog uit: een paar mieren. Lekker.
De jongen gaf geen kik, af en toe een traantje, meer niet.
De dag erna heb ik zijn voeten geweekt in een dettolbad, daarna heb ik de voeten van nog meer pus ontdaan en weer was hij zo dapper. Hij zat gewoon te spelen met een spelletje dat wij hem gaven.
2 dgn later kwamen ze weer terug, en dat zag er heel mooi uit ineens. Droog en al een heel eind hersteld. Goed om te zien. Weer netjes verbonden met schoon verband, en daarna gingen ze weer terug naar hun eigen dorpje.
Mijn eerste reactie toen ik zijn voeten de allereerste keer zag was; die moet direct naar het ziekenhuis in de stad, zo lelijk is het. Maar vlgs de mantri konden we het hier behandelen. Zulke dingen zien zij waarschijnlijk vaker en ze lossen het meeste hier zelf op. Het blijft improviseren als er geen ziekenhuis in de buurt is.
Het werken hier bevalt me goed, het nadenken met de mensen hier over verbeteringen ook. Half januari gaan we 5 trainingen geven aan een groep mensen van een paar dorpen. Maar het leukste vind ik het toch als ik ‘echt in actie’ kan komen. Zoals het geven van een klysma aan een jong kereltje, zoals die zwangere vrouw die uiteindelijk snel overleed en zoals de voeten van dit jochie. En het begeleiden (zowel medisch als mentaal) van een 28 jarige vrouw die door haar man in elkaar geslagen is. Zo erg dat ze nauwelijks nog kon lopen en ziek ervan werd, ook mentaal was ze gebroken. Ze vertelde dat ze al 10 jaar lang, iedere dag geslagen wordt door hem. Hij is namelijk iedere dag dronken en wordt dan agressief. Met haar ben ik ook naar Manokwari naar het ziekenhuis gegaan. Dit is de reden dat ik nu in Manokwari ben. Met de familie zijn ze nu in gesprek of ze het traditioneel gaan oplossen (dan moet zijn familie geld betalen en moet zij waarschijnlijk weer bij hem gaan wonen terwijl ze dat niet meer wil) of dat ze het officieel gaan melden bij de politie zodat hij (met een beetje geluk) 5 jaar gevangenisstraf krijgt.
I.p. gaat zij straks weer met ons naar Senopi terug. Ik vind het wel spannend, hoe gaat de man hierop reageren. Het is al wel vaker gebeurd in die omgeving dat een man zijn vrouw doodgeslagen heeft.... dat hij nét even te ver ging in het geven van klappen of schoppen.
Heb je met al dit werken nog vrije tijd over, hoor ik een aantal mensen in Nederland zich afvragen. Ja er is ook vrije tijd, klopt. : -)
En die vrije tijd breng ik door met picknickuitstapjes met families bij de rivier, er worden dan vruchten uit de grond en van bomen op vuur of op heet gemaakte stenen in de grond gebakken/gestoofd. Intussen spelen de kinderen in de rivier of helpen ze de volwassenen. Niemand zit stil (behalve wij die de foto’s maken, en alleen voor de foto even doen of we ook meehelpen met het raspen van kokosnoot ofzo) verder heb ik wat oudjes bezocht (als gebaar van interesse vd nederlanders), af en toe een wandeling naar een oerwoudtuin met oa pelpinda’s, genieten van de vogels, een schitterende wespvlinder (misschien officieel nog onontdekt..ik heb m op de foto!...; -) , genieten van de verhalen over geneeskrachtige dingen uit de natuur, een beetje kletsen met wat mensen, hapje eten bij mensen thuis, ochtendwandelingetjes (want... ik word te dik, het eten is te lekker. 3x per week moet er dus om 6.30 uur gewandeld worden, ook heuvel op. Gelijk training van mn knie). Nouja, en nog van alles. De dagen gaan hier snel voorbij. Voor ik het weet is het al weer aan het schemeren en dan denk ik: verrek, ik was nog van plan iets over die en die medicijnen op te zoeken... weeeerrr niet van gekomen. Nouja morgen dan maar. Haha.
De groeten! (Ik ga weer even aan t werk. Even mn patientje opzoeken)
Even een kort berichtje op t weblog, als goed begin van t nieuwe jaar.
Iniedergeval allemaal de beste wensen, selamat tahun baru.
Sinds 3 dgn zitten we even in Manokwari.
Het nieuwe jaar begon mooi voor ons, met heel erg veel en heel erg mooi vuurwerk. Het is natuurlijk verrassend dat er aan vuurwerk veel geld uitgegeven wordt in een gebied waar veel mensen weinig of te eenzijdig eten hebben, waar er mensen overlijden door te laat inschakelen van hulp of wegens gebrek aan juiste medicatie/zorg. Maarja er zijn in Manokwari een paar mensen die wel genoeg geld hebben voor dit, zij nemen het vanuit de stad mee naar Senopi als zij kerst en nieuwjaar bij hun familie komen vieren. Het leuke is wel dat alle mensen van het dorp ervan mee kunnen genieten. Jong en oud mocht het afsteken. Later die nacht was het disco bij Tony thuis, erg leuk ook.
Op 28 dec en op 1 januari snachts waren er dansa’s.
Dit is een ritueel dansen dat alleen de Vogelkop (provincie) van Papua als traditie kent. Beiden ontstonden spontaan omdat mensen daar zin in hadden. Op 28 dec was het in de Pondok (houten vloer met afdak en zonder muren) midden in het dorp. Iedereen verzamelde zich en stond in kringen dicht om elkaar heen, elkaar gearmd vasthoudend. Er wordt ritmisch stampend en springend monotoom gezongen, en ze blijven maar rondjes draaien om elkaar heen en roepen dan bv oemaohooh en weeameeheeh, emaheeheeh.....beetje hypnotisch. Schitterend om mee te maken. Wat nog schitterender was en nog hypnotischer en nog meer oermens gevoel in ons boven riep, was de dansa van 1 janurari.
Eerst waren we weer naar de disco bij Tony thuis geweest en toen hoorden we ineens dat er ergens in een donker huisje (met een dode uil hangend aan de gevel...) een intieme dansa was met maar 15 mensen. Daar wilden Monique en ik persee naar toe en gelukkig kregen wij 2 meiden zo ver om ons erheen te brengen. Dit was zo intiem dat wij alleen maar erbij durfden te gaan zitten en kijken. We konden er ons voor ons gevoel niet in mengen, zoals we wel bij die vorige openbare dansen gedaan hadden. De voorste man hier, die de kringen leidde sprong hypnotisch rond en bij iedere sprong die hij maakte stampte hij ook met een stok op de vloer. Nouja, het is moeilijk te beschrijven, maar dit was echt bijzonder om mee te maken. De 2 meiden die ons er naar toe gebracht hadden waren echter zo moe en wilden na een uur terug. En wij gingen maar mee, want sja, zo in de donkerte en dan al die gehypnotiseerde mannen... :- )
Wordt er ook gewerkt hoor ik weer een aantal mensen in nederland zich afvragen. Ja er wordt ook gewerkt, klopt.
Een paar medische voorbeelden: een zwangere vrouw in een buur-dorp die al 3 dgn bloede en waarbij de mantri (verpleger) pas bij geroepen werd toen t eigenlijk al te laat was. De mantri en ik zijn ernaar toe gegaan, om te kijken of we haar nog konden redden. Maar dat was niet zo. Haar kindje was de dag ervoor geboren en overleden en zij een dag later. 15 minuten nadat wij er waren overleed ze al. Ze was gewoon leeggebloed. > als t goed is komt er een stukje tekst van mij hierover op de website: www.sdsp.nl <
Hier hebben we over gepraat met de mantri van dat dorp (die toen niet aanwezig was). Hoe kunnen ze zulke dingen proberen te voorkomen. Dit is helaas geen uitzondering. Ze komen over alsof er nu scherper opgelet gaat worden, eerder contact opnemen met de collega-mantri in Senopi, die altijd nog de steun heeft van ons.
Verder ben ik wat bezig met protocollen, qua medicatiegebruik, qua handelen als de zwangere na de geboorte van haar baby haar placenta niet kwijtraakt enz.
Hier in dit gebied is het werken lastig. Soms is het moeilijk inschatten: is deze patient zo ziek dat hij / zij met het vliegtuig naar de stad vervoerd moet worden (wat erg erg duur is), of beter: is deze patient nog goed genoeg om met de auto naar de stad te laten vervoeren (5 a 6 uur rijden, maar wat ook geld kost), of.... valt het met de ziekheid wel mee en kunnen de verplegers/verloskundige hier dit behandelen. Gelukkig kunnen we regelmatig (maar echt niet altijd) vertrouwen op de kundigheid van de verplegers/verloskundige.
Gisteren deden we een onderzoek naar de gezondheidstoestand van de kinderen van 0-5 jaar in Akmuri een dorpje op 45 minuten rijden van Senopi vandaan. Behalve veel soorten schurft, vitaminetekort, enorm lelijke zwarte/ontbrekende tanden en (opgedroogde) snottebellen onder de neus.
Toen we bijna weg wilden gaan omdat we klaar waren met het onderzoek (en we inmiddels als dank voor onze interesse in het dorp eieren, maiskolven, een vers stuk varkensvlees hadden gekregen) kwam er een vrouw op ons af met op haar rug een jongen van 6 of 8 ofzo. Ze liet ons zijn voetzolen zien. Nou wat ik zag was niet normaal. zijn voet lagen aan de onderkant open, stukken vel hingen los, pus drupte eruit, viezigheid zat erin omdat hij er gewoon op gelopen had. Bij navragen blijft de moeder vaag, maar de jongen schijnt jeuk gehad te hebben, toen gekrauwd te hebben aan zn voeten waarna het zo’n ravage is geworden. Eerst zegt ze dat het 2 dgn geleden begon, wat echt niet kan als het er al zo vies uitziet, en daarna corrigeerde ze zich. Het was een week geleden begonnen. Overal ligt ook koeienpoep enz, waarschijnlijk is hij daar ook nog door gelopen.
Maar goed, hardstikke mooi dat ze nog naar ons toekwam. We hebben hen meegenomen naar Senopi. De mantri heeft stukken vel weggesneden, ik heb het schoongespoten en wat kwam er naast pus en zand ook nog uit: een paar mieren. Lekker.
De jongen gaf geen kik, af en toe een traantje, meer niet.
De dag erna heb ik zijn voeten geweekt in een dettolbad, daarna heb ik de voeten van nog meer pus ontdaan en weer was hij zo dapper. Hij zat gewoon te spelen met een spelletje dat wij hem gaven.
2 dgn later kwamen ze weer terug, en dat zag er heel mooi uit ineens. Droog en al een heel eind hersteld. Goed om te zien. Weer netjes verbonden met schoon verband, en daarna gingen ze weer terug naar hun eigen dorpje.
Mijn eerste reactie toen ik zijn voeten de allereerste keer zag was; die moet direct naar het ziekenhuis in de stad, zo lelijk is het. Maar vlgs de mantri konden we het hier behandelen. Zulke dingen zien zij waarschijnlijk vaker en ze lossen het meeste hier zelf op. Het blijft improviseren als er geen ziekenhuis in de buurt is.
Het werken hier bevalt me goed, het nadenken met de mensen hier over verbeteringen ook. Half januari gaan we 5 trainingen geven aan een groep mensen van een paar dorpen. Maar het leukste vind ik het toch als ik ‘echt in actie’ kan komen. Zoals het geven van een klysma aan een jong kereltje, zoals die zwangere vrouw die uiteindelijk snel overleed en zoals de voeten van dit jochie. En het begeleiden (zowel medisch als mentaal) van een 28 jarige vrouw die door haar man in elkaar geslagen is. Zo erg dat ze nauwelijks nog kon lopen en ziek ervan werd, ook mentaal was ze gebroken. Ze vertelde dat ze al 10 jaar lang, iedere dag geslagen wordt door hem. Hij is namelijk iedere dag dronken en wordt dan agressief. Met haar ben ik ook naar Manokwari naar het ziekenhuis gegaan. Dit is de reden dat ik nu in Manokwari ben. Met de familie zijn ze nu in gesprek of ze het traditioneel gaan oplossen (dan moet zijn familie geld betalen en moet zij waarschijnlijk weer bij hem gaan wonen terwijl ze dat niet meer wil) of dat ze het officieel gaan melden bij de politie zodat hij (met een beetje geluk) 5 jaar gevangenisstraf krijgt.
I.p. gaat zij straks weer met ons naar Senopi terug. Ik vind het wel spannend, hoe gaat de man hierop reageren. Het is al wel vaker gebeurd in die omgeving dat een man zijn vrouw doodgeslagen heeft.... dat hij nét even te ver ging in het geven van klappen of schoppen.
Heb je met al dit werken nog vrije tijd over, hoor ik een aantal mensen in Nederland zich afvragen. Ja er is ook vrije tijd, klopt. : -)
En die vrije tijd breng ik door met picknickuitstapjes met families bij de rivier, er worden dan vruchten uit de grond en van bomen op vuur of op heet gemaakte stenen in de grond gebakken/gestoofd. Intussen spelen de kinderen in de rivier of helpen ze de volwassenen. Niemand zit stil (behalve wij die de foto’s maken, en alleen voor de foto even doen of we ook meehelpen met het raspen van kokosnoot ofzo) verder heb ik wat oudjes bezocht (als gebaar van interesse vd nederlanders), af en toe een wandeling naar een oerwoudtuin met oa pelpinda’s, genieten van de vogels, een schitterende wespvlinder (misschien officieel nog onontdekt..ik heb m op de foto!...; -) , genieten van de verhalen over geneeskrachtige dingen uit de natuur, een beetje kletsen met wat mensen, hapje eten bij mensen thuis, ochtendwandelingetjes (want... ik word te dik, het eten is te lekker. 3x per week moet er dus om 6.30 uur gewandeld worden, ook heuvel op. Gelijk training van mn knie). Nouja, en nog van alles. De dagen gaan hier snel voorbij. Voor ik het weet is het al weer aan het schemeren en dan denk ik: verrek, ik was nog van plan iets over die en die medicijnen op te zoeken... weeeerrr niet van gekomen. Nouja morgen dan maar. Haha.
De groeten! (Ik ga weer even aan t werk. Even mn patientje opzoeken)
-
07 Januari 2011 - 11:28
Abigail :
Wat een prachtige verhalen Jettie!! Echt super mooi om te lezen wat voor goede dingen je daar allemaal doet! :)
Lfs, Abigail -
07 Januari 2011 - 16:16
Wouter Bronsgeest:
Good stories, thanks a lot for the wonderful update. We will publish the story you wrote soon. A special and shocking tale about the health situation in the inlands of West Papua. Keep up the good work (and enjoy the free time that is available ;-)
Best regards, also from the other SDSP volunteers in the Netherlands! -
07 Januari 2011 - 16:40
Henny:
Vul hier je reactie in... -
07 Januari 2011 - 16:44
Henny Wisse:
Hoi Jettie, Het was weer de moeite waard om te lezen en je foto's zijn prachtig. Ik wens jou ook een goed 2011 we zullen aan je denken en voor je bidden. Nog 75 dagen zag ik en dan kom je terug. Kun je nog wel wennen hier, of ga je dat huisje met het mooie uitzicht kopen?? -
07 Januari 2011 - 17:32
Josie:
Wat een leuke verhalen Jettie!! En wat een mooie foto's! Echt een hele andere wereld daar! Zou maar wat graag even om een hoekje willen kijken als je daar zo bezig bent...Maar krijg zo ook al aardige indruk.
Nog 75 dagen......pffff wel lang hoor. Maar geniet er maar van en we kunnen in de toekomst nog genoeg theetjes drinken samen (-:
Kussa!
-
07 Januari 2011 - 17:43
Paulien:
Jettie, de beste wensen voor 2011, ook aan Jurgen en Ellis.
Ik vind je wel dapper hoor. Het lijkt me best heftig wat je meemaakt, met zo'n vrouw die overlijdt na de behandeling en dat je die andere vrouw moet terugbrengen naar een man die haar in elkaar rost.
Je klinkt alsof je aardig de balans tussen meevoelen en afstand nemen weet te bewaren...
Ook bijzonder dat jullie dat Trance dansen mochten meemaken.
-
07 Januari 2011 - 18:12
Rijo:
Nou, we hebben wel even moeten wachten. Je geeft een goed beeld van daar. Zou net als Josie zomaar eens een dagje, uurtje, even naast je willen zitten en samen genieten. Maar ik moet niet zeuren; je verhaal en foto's zijn fantastisch. Wat een leven, zo intens. Liefs. -
07 Januari 2011 - 20:12
Marianne En Fam.:
Hoi Jet.
Wat maak je weer veel mee.
Je moet soms ook werken, dat is nu eenmaal zo.
Als je af en toe ook maar geniet. Maar zo te zien doe je dat wel.
Succes.
Groetjes uit Oud Ade. -
08 Januari 2011 - 21:54
Els Keukens:
Lieve Jet,
Ook voor jou het allerbeste in 2011.
Het is beslist geen kort berichtje maar mooi om te lezen wat je allemaal meemaakt.
Wel heftig hoor van de vrouw met baby.Hopelijk kan je er goed met elkaar over praten.
En wat een mooie fotoos weer. We kijken er iedere keer weer naar uit.
Succes maar weer en werk en geniet ze.
Groetjes namens ons allen Els -
09 Januari 2011 - 11:16
Tineke:
Fijn dat we mee mogen genieten van zoveel belevenissen. Ik geniet van je foto's!
Groeten Tineke -
18 Januari 2011 - 15:52
Gerie En Hub:
jij ook selamat tahun baru ! Tjee, hele verhalen, en wat voor verhalen! Niet altijd even makkelijk om dat mee te maken lijkt ons.Zo te zien maak je je wel nuttig daar. je foto's zijn mooi, en we snappen daardoor ook, dat je te dik word....Salademanders, spinnen, slang, kikkers,hondjes,vissies,torren en larven...wat een lekkers allemaal !
Blijven je volgen (al is onze reactie aan de late kant...),groeten
Hub en gerie -
03 Februari 2011 - 20:36
Silvy:
Hoi Jettie,
wat een verhaal zeg....ik zal echt goed denken voordat ik nog een keer ga klagen over te veel werken of niet genoeg materiaal of wat dan ook (door robbert gecorrigerd tot goed nederlandestaal)......geniet nog van de tijd in Papua!!!!!!....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
