Een echte papua, hond, bevallingen, training
Door: JettieInPapua
Blijf op de hoogte en volg Jettie
28 Februari 2011 | Indonesië, Manokwari
Even 2 daagjes in Sorong wegens visum perikelen, alles vanmorgen geregeld (foto gemaakt, 10 vingerafdrukken digitaal afgenomen en een handtekening digitaal moeten zetten. Schijnt nieuwe regel te zijn.)
Morgen gaan Ellis, Jurgen en ik een paar dagen naar Suswa. Eergisteren zijn we in totaal met 9 mensen van Kebar (Senopi) naar Kambuaya gevlogen met de bedoeling vanaf daar in 2 uur naar Suswa te rijden. De 6 Papua-mensen (oa dorpshoofd en 2 verplegers) zijn inderdaad naar Suswa doorgereden en wij hadden dus een tussendoortje naar Sorong.
Morgenochtend om 4 uur vertrekken we en met een beetje geluk zijn we rond 12 uur in Suswa waar we de anderen treffen.
In Suswa en nog 2 andere kleine dorpjes daar gaan we onderzoeken of we kunnen gaan helpen met het verbeteren van de gezondheidszorg daar en dan met name de gezondheid van (zwangere) vrouwen en kinderen. In principe wordt het dan wat kleiner aangepakt als Jurgen en Ellis al 2 ½ jaar doen in Senopi. Alles wat de afgelopen 2 ½ jaar geleerd is in het werken met papua’s kan hierbij gebruikt worden. Interessant.
De afgelopen weken heb ik nog een paar mooie wandelingen gemaakt met wat mensen. Aangezien het toch duidelijk meer regent dan de vorige maanden is het nu vaker ‘modderlopen’ en dat is glibberig dus. Intussen weet ik ook dat het dan het prettigst is blootvoets te lopen, zodat je niet ook nog in je slippers aan het glijden bent. Als ik dan zo op blote voeten achter (of voor!) de papua’s loop in hoog tempo en af en toe een rivier doorwaad of een rivier oversteek via een boomstam voel ik me soms net een echte papua. De modder komt tussen je tenen omhoog, de muggen zoemen rond je oren, een stuk hout steekt in je voet, je nagels raken zwarter en zwarter, je broek helemaal nat en smeriger en smeriger.
Op het moment dat we door een rivier waden met sterke stroming en ik dan door een papua er door heen gesleurd moet worden en op het moment dat we over een boomstam lopen en er gelijk van alle kanten behulpzame handen uitgestoken worden en op het moment dat een papua voor mij op het pad elke boomwortel, stok, tak of bladeren met zijn parang (kapmes) wegkapt zodat ik niet zal struikelen, land ik weer op aarde en blijk ik toch geen echte papua te zijn, ik tel niet voor vol mee. En op het moment dat een behulpzame papua een boompje omhakt en deze zo gaat kappen dat ik het overgebleven stuk als wandelstok kan gebruiken gaat dat best ver. Helaas moet ik bekennen dat ik die keren (sja het gebeurde me niet slechts 1 keer) ook wel wat aan het klungelen was. Tijdens het lopen omhoog kijken en zoeken naar een vogel die je hoort, achterom kijken of iedereen je nog bij kan houden of een filmpje maken: Alles is potentieel gevaarlijk en levert slip- of stuikelpartijen op. Het is me 1 keer gelukt een papua te laten uitglijden en op zn kont te laten belanden, zo geconcentreerd was hij bezig mij overeind te houden. Schatten zijn het.
Schatten gaan binnenkort ook in de bodem gevonden worden. Goudschatten welteverstaan. Meerdere plekken in de regio worden al onderzocht door een groot buitenlands bedrijf die al rechten verworven heeft. De papua’s gaat dit weinig opleveren, in ieder geval te weinig in verhouding met wat het bedrijf gaat verdienen. Dit soort ontwikkelingen zijn helaas niet te stoppen. Voor de papua’s is het lastig onderhandelen, zij hebben niet de kennis en kunde om te eisen waar zij recht op hebben, laat staan om te verkrijgen waar zij recht op hebben.
De bergen en vlaktes die uitgekamd gaan worden, zien er nu nog mooi en bebost uit. In de toekomst worden het lelijke zandhopen.
Nu schijnt er in Papua al een hoog HIV/Aids cijfer te zijn, zeer hoog. Officieel ken ik niemand met deze ziekte, maar schijnbaar willen/durven mensen het hier niet toe te geven dat ze het hebben. Ook laten veel mensen met verschijnselen die duiden op HIV zich niet testen. Ze willen het niet weten. Maar met het bedrijf dat gaat zoeken naar goud, komen er natuurlijk vele mannen naar de gebieden hier. En deze mannen nemen hun vrouwen niet mee. Deze mannen zijn natuurlijk behoeftig en gaan ziektes doorgeven hier. Het is bekend dat op plekken waar (goud)mijnen zijn een sterke stijging is in het aantal sexueel overdraagbare ziektes.
De toekomst ziet er niet zo rooskleurig uit met de goudkoorts in het vooruitzicht.
Genoeg reden om de mensen hier extra voorlichting te gaan geven. Enkele weken geleden was er een javaanse dokter, hij gaf aidsvoorlichting in ons gebied. Hopelijk gaan er nog veel van dit soort bezoeken plaatsvinden en wie weet kunnen wij er ook nog wat in betekenen.
Verder zijn er nog wat ‘wonden’ en geboortes geweest in Senopi en omstreken. Een meisje was tijdens het spelen door een vriendinnetje geraakt met een parang (kapmes). Ze had een grote wond op haar voorhoofd die gehecht ging worden. De naald van het hechtdraad was echter veel te groot en ook na lang prikken en duwen (het kind was verder niet verdoofd) kreeg de verpleegster de naald niet door haar huid. Toen werd en uiteindelijk alleen een pleister op het hoofd geplakt; een mooi littekentje zal het niet worden.
Een vrouw in Afrawi, op 20 minuten van Senopi was bevallen en zij bleef bloeden. Toevallig reed onze frater net op de brommer voorbij en hem werd gevraagd de verloskundige uit Senopi te sturen. Zij was net met Ellis en mij in gesprek en gelijk gingen we met Jeep (de chauffeur) en zijn jeep op weg naar Afrawi. De vrouw was al ver heen, bijna geen pols meer te voelen, maar... ze werd gered! Door onze bliksemactie, snel infuus en medicatie geven krabbelde ze langzaam op. Overigens had ook haar baby het gered, eind goed al goed voor dat gezin.
De mensen van het dorp hadden misschien geleerd van het overlijden waar ik al eerder over schreef en waren zo alert (redelijk snel) hulp in te roepen en niet te wachten tot het echt te laat was. Ook had ik intussen gezorgd voor een zogenaamde bevallingstas met inhoud, infusiemateriaal en medicatie, zodat we de spullen niet steeds bij elkaar hoeven te zoeken. Wel mooi een jonge vrouw van nog geen 30 jaar (maar wel al 5 x bevallen) in leven gehouden te hebben. We waren er allemaal erg blij mee en hebben er één op gedronken ’s avonds – een koffie 3 in 1 mix -.
Ellis heeft (met iets hulp van mij) 3 dagen een kadertraining verzorgd aan 15 mensen van 4 dorpen. Hopelijk kunnen zij nu zelf beter zwangeren, bevallingen, babies, kinderen en de problemen die erbij kunnen komen kijken signaleren en zelf actie ondernemen. De 15 mensen waren erg actief en geïnteresseerd tijdens de 3 dagen, alhoewel er regelmatig ogen dichtvielen (de concentratie range van de gemiddelde papua niet niet zo hoog, maar dat is ook logisch als je bekijkt dat ze alleen gewend zijn in de tuinen te werken). Ze hadden nog nooit een training gehad helaas. Het leuke was dat iedereen zijn kleine kinderen ook had meegenomen. Hier hadden wij geen rekening mee gehouden, maar logisch is het wel, want de kleintjes moeten gedurende de dag steeds aan de borst kunnen drinken enzo. Dus het werd een dolle boel tijdens de training.
Toen we 2 dgn geleden bij iemand thuis zaten te wachten op het vliegtuig, hoorde ik was rumoer achter het huis, meerdere mensen zaten te kijken naar een hond die wegrende en die steeds meer mank begon te lopen. Ik dacht, “die zal wel door een steen geraakt zijn”. Nog moeilijker ging hij lopen, en na 100 meter viel hij ineens zomaar om en bleef voor dood liggen. Ik dacht, “hij zal door die steen dan zeker een hersenbloeding hebben ofzo”. Een man liep ernaar toe, ik dacht “wat aardig, hij gaat kijken hoe het gaat met dat beest”.
En toen pakte hij hem aan zn achterpoten op en sleepte het dier naar een afvalput achter het huis en toen vertelde iemand dat ze op het beest geschoten hadden omdat hij gisteren een kip had opgegeten. Daarna kon ik de hond niet meer zien, maar wel hoorde ik dat hij bijkwam, enorm ging janken en dat hij toen echt naar de hemel geholpen werd met een balk. Daarna gingen ze hem verbranden. Deze hond zal het niet meer in zn hoofd halen nog eens kip te eten.
Ik denk, kom ik sluit positief af. En met positief bedoel ik dan dat ik het me niet zo aantrek als dat ik het me 5 mnd geleden aangetrokken zou hebben. Mooi toch. Zo moet ik zelfs bekennen dat ik nu en dan inmiddels ook een hond een trap verkoop. En die hond (Rambo heet hij trouwens) is zelfs nog een puppy......
Ben ik dan toch bijna een echte papua?!
Selamat!
Morgen gaan Ellis, Jurgen en ik een paar dagen naar Suswa. Eergisteren zijn we in totaal met 9 mensen van Kebar (Senopi) naar Kambuaya gevlogen met de bedoeling vanaf daar in 2 uur naar Suswa te rijden. De 6 Papua-mensen (oa dorpshoofd en 2 verplegers) zijn inderdaad naar Suswa doorgereden en wij hadden dus een tussendoortje naar Sorong.
Morgenochtend om 4 uur vertrekken we en met een beetje geluk zijn we rond 12 uur in Suswa waar we de anderen treffen.
In Suswa en nog 2 andere kleine dorpjes daar gaan we onderzoeken of we kunnen gaan helpen met het verbeteren van de gezondheidszorg daar en dan met name de gezondheid van (zwangere) vrouwen en kinderen. In principe wordt het dan wat kleiner aangepakt als Jurgen en Ellis al 2 ½ jaar doen in Senopi. Alles wat de afgelopen 2 ½ jaar geleerd is in het werken met papua’s kan hierbij gebruikt worden. Interessant.
De afgelopen weken heb ik nog een paar mooie wandelingen gemaakt met wat mensen. Aangezien het toch duidelijk meer regent dan de vorige maanden is het nu vaker ‘modderlopen’ en dat is glibberig dus. Intussen weet ik ook dat het dan het prettigst is blootvoets te lopen, zodat je niet ook nog in je slippers aan het glijden bent. Als ik dan zo op blote voeten achter (of voor!) de papua’s loop in hoog tempo en af en toe een rivier doorwaad of een rivier oversteek via een boomstam voel ik me soms net een echte papua. De modder komt tussen je tenen omhoog, de muggen zoemen rond je oren, een stuk hout steekt in je voet, je nagels raken zwarter en zwarter, je broek helemaal nat en smeriger en smeriger.
Op het moment dat we door een rivier waden met sterke stroming en ik dan door een papua er door heen gesleurd moet worden en op het moment dat we over een boomstam lopen en er gelijk van alle kanten behulpzame handen uitgestoken worden en op het moment dat een papua voor mij op het pad elke boomwortel, stok, tak of bladeren met zijn parang (kapmes) wegkapt zodat ik niet zal struikelen, land ik weer op aarde en blijk ik toch geen echte papua te zijn, ik tel niet voor vol mee. En op het moment dat een behulpzame papua een boompje omhakt en deze zo gaat kappen dat ik het overgebleven stuk als wandelstok kan gebruiken gaat dat best ver. Helaas moet ik bekennen dat ik die keren (sja het gebeurde me niet slechts 1 keer) ook wel wat aan het klungelen was. Tijdens het lopen omhoog kijken en zoeken naar een vogel die je hoort, achterom kijken of iedereen je nog bij kan houden of een filmpje maken: Alles is potentieel gevaarlijk en levert slip- of stuikelpartijen op. Het is me 1 keer gelukt een papua te laten uitglijden en op zn kont te laten belanden, zo geconcentreerd was hij bezig mij overeind te houden. Schatten zijn het.
Schatten gaan binnenkort ook in de bodem gevonden worden. Goudschatten welteverstaan. Meerdere plekken in de regio worden al onderzocht door een groot buitenlands bedrijf die al rechten verworven heeft. De papua’s gaat dit weinig opleveren, in ieder geval te weinig in verhouding met wat het bedrijf gaat verdienen. Dit soort ontwikkelingen zijn helaas niet te stoppen. Voor de papua’s is het lastig onderhandelen, zij hebben niet de kennis en kunde om te eisen waar zij recht op hebben, laat staan om te verkrijgen waar zij recht op hebben.
De bergen en vlaktes die uitgekamd gaan worden, zien er nu nog mooi en bebost uit. In de toekomst worden het lelijke zandhopen.
Nu schijnt er in Papua al een hoog HIV/Aids cijfer te zijn, zeer hoog. Officieel ken ik niemand met deze ziekte, maar schijnbaar willen/durven mensen het hier niet toe te geven dat ze het hebben. Ook laten veel mensen met verschijnselen die duiden op HIV zich niet testen. Ze willen het niet weten. Maar met het bedrijf dat gaat zoeken naar goud, komen er natuurlijk vele mannen naar de gebieden hier. En deze mannen nemen hun vrouwen niet mee. Deze mannen zijn natuurlijk behoeftig en gaan ziektes doorgeven hier. Het is bekend dat op plekken waar (goud)mijnen zijn een sterke stijging is in het aantal sexueel overdraagbare ziektes.
De toekomst ziet er niet zo rooskleurig uit met de goudkoorts in het vooruitzicht.
Genoeg reden om de mensen hier extra voorlichting te gaan geven. Enkele weken geleden was er een javaanse dokter, hij gaf aidsvoorlichting in ons gebied. Hopelijk gaan er nog veel van dit soort bezoeken plaatsvinden en wie weet kunnen wij er ook nog wat in betekenen.
Verder zijn er nog wat ‘wonden’ en geboortes geweest in Senopi en omstreken. Een meisje was tijdens het spelen door een vriendinnetje geraakt met een parang (kapmes). Ze had een grote wond op haar voorhoofd die gehecht ging worden. De naald van het hechtdraad was echter veel te groot en ook na lang prikken en duwen (het kind was verder niet verdoofd) kreeg de verpleegster de naald niet door haar huid. Toen werd en uiteindelijk alleen een pleister op het hoofd geplakt; een mooi littekentje zal het niet worden.
Een vrouw in Afrawi, op 20 minuten van Senopi was bevallen en zij bleef bloeden. Toevallig reed onze frater net op de brommer voorbij en hem werd gevraagd de verloskundige uit Senopi te sturen. Zij was net met Ellis en mij in gesprek en gelijk gingen we met Jeep (de chauffeur) en zijn jeep op weg naar Afrawi. De vrouw was al ver heen, bijna geen pols meer te voelen, maar... ze werd gered! Door onze bliksemactie, snel infuus en medicatie geven krabbelde ze langzaam op. Overigens had ook haar baby het gered, eind goed al goed voor dat gezin.
De mensen van het dorp hadden misschien geleerd van het overlijden waar ik al eerder over schreef en waren zo alert (redelijk snel) hulp in te roepen en niet te wachten tot het echt te laat was. Ook had ik intussen gezorgd voor een zogenaamde bevallingstas met inhoud, infusiemateriaal en medicatie, zodat we de spullen niet steeds bij elkaar hoeven te zoeken. Wel mooi een jonge vrouw van nog geen 30 jaar (maar wel al 5 x bevallen) in leven gehouden te hebben. We waren er allemaal erg blij mee en hebben er één op gedronken ’s avonds – een koffie 3 in 1 mix -.
Ellis heeft (met iets hulp van mij) 3 dagen een kadertraining verzorgd aan 15 mensen van 4 dorpen. Hopelijk kunnen zij nu zelf beter zwangeren, bevallingen, babies, kinderen en de problemen die erbij kunnen komen kijken signaleren en zelf actie ondernemen. De 15 mensen waren erg actief en geïnteresseerd tijdens de 3 dagen, alhoewel er regelmatig ogen dichtvielen (de concentratie range van de gemiddelde papua niet niet zo hoog, maar dat is ook logisch als je bekijkt dat ze alleen gewend zijn in de tuinen te werken). Ze hadden nog nooit een training gehad helaas. Het leuke was dat iedereen zijn kleine kinderen ook had meegenomen. Hier hadden wij geen rekening mee gehouden, maar logisch is het wel, want de kleintjes moeten gedurende de dag steeds aan de borst kunnen drinken enzo. Dus het werd een dolle boel tijdens de training.
Toen we 2 dgn geleden bij iemand thuis zaten te wachten op het vliegtuig, hoorde ik was rumoer achter het huis, meerdere mensen zaten te kijken naar een hond die wegrende en die steeds meer mank begon te lopen. Ik dacht, “die zal wel door een steen geraakt zijn”. Nog moeilijker ging hij lopen, en na 100 meter viel hij ineens zomaar om en bleef voor dood liggen. Ik dacht, “hij zal door die steen dan zeker een hersenbloeding hebben ofzo”. Een man liep ernaar toe, ik dacht “wat aardig, hij gaat kijken hoe het gaat met dat beest”.
En toen pakte hij hem aan zn achterpoten op en sleepte het dier naar een afvalput achter het huis en toen vertelde iemand dat ze op het beest geschoten hadden omdat hij gisteren een kip had opgegeten. Daarna kon ik de hond niet meer zien, maar wel hoorde ik dat hij bijkwam, enorm ging janken en dat hij toen echt naar de hemel geholpen werd met een balk. Daarna gingen ze hem verbranden. Deze hond zal het niet meer in zn hoofd halen nog eens kip te eten.
Ik denk, kom ik sluit positief af. En met positief bedoel ik dan dat ik het me niet zo aantrek als dat ik het me 5 mnd geleden aangetrokken zou hebben. Mooi toch. Zo moet ik zelfs bekennen dat ik nu en dan inmiddels ook een hond een trap verkoop. En die hond (Rambo heet hij trouwens) is zelfs nog een puppy......
Ben ik dan toch bijna een echte papua?!
Selamat!
-
28 Februari 2011 - 10:03
Sandra:
Hoi Jettie,
Het blijft geweldig om je avonturen te lezen, je kunt er wel een boek van maken! En wat een prachtige foto's!
Ben je al aan het aftellen, wat zal het weer wennen voor je zijn in Nederland of heb je ook wel weer zin om hierheen te komen?
Geniet nog maar lekker van het leven daar!
groetjes Sandra -
28 Februari 2011 - 14:52
Henny Wisse:
Hoi Jettie,
Ja inderdaad het lijkt wel of je echt een papua wordt. Een hond schoppen, hoe durf je! Zeg ik als echte hollandse, comfortabel achter m'n computer. Want ondanks je verhalen hebben wij er hier mooi geen idee van hoe het dagelijkse leven daar is. Heerlijk om te lezen hoe je op blote voeten daar door de modder gaat en door rivieren waad. Meid wat een ervaringen doe je toch op. Om nooit te vergeten, maar dat zul je ook wel niet.
Lieve groeten Henny -
28 Februari 2011 - 17:35
Enny Ackermans:
Yettie, weer genoten van je verhaal. Ik kan me voorstellen dat je geniet van al die bijzondere avonturen. Ondertussen heb je al bijna een boek volgeschreven door je uitgebreide mails.
Hier is ook het regenseizoen aangebroken, niet aangenaam. De carnavaltijd is aangebroken,dat is ook een beetje mijn festijn.
Yet houdt je taai en de groetejes. -
28 Februari 2011 - 18:40
Els Keukens:
Hallo Jettie,
Wat en verhaal weer heb je geschreven, fantastisch.
Het is altijd weer leuk om je verslagen te lezen, spannend hoor wat je allemaal meemaakt.
Nog maar drie weken en dan is het alweer achter de rug. Wat zal het weer wennen zijn
hier in ons kleine kikkerlandje.
Nog een fijne tijd gewenst.
Groetjes Henk en Els -
28 Februari 2011 - 18:53
Wouter Bronsgeest:
Weet je zeker dat je er al weer aan toe bent om 's morgens onder een confortabele warme douche te staan, eten in de koelkast te hebben en gewoon de telefoon te pakken om vrienden of familie te bellen? Dank voor wederom een mooi verhaal uit het binnenland en de mooie foto's. Tot snel in Nederland! -
01 Maart 2011 - 20:28
Wally Schepers:
Hallo Jettie,
Dank voor de prachtige weergave van je belevenissen, ik waande me weer even thuis.
Dat van de hondjes dat mag niet hoor maar ik begrijp het wel.
We zien er naar uit om meer van je te horen als je terug bent, geniet er nu ook maar van waar mogelijk. Nederland is heel anders als je terug bent, tenminste dat is wat ik heb ervaren.
Liefs Wally en ook van Trudy -
01 Maart 2011 - 21:48
Monique:
Heej Jettie,
Wat gaaf om nu hier jou verslagen te lezen en de foto's te zien. Ik herken zelfs mensen, en ze hebben niet eens dezelfde t-shirts aan;) En dan het ingenieuse handen-was-apparaat, hét is gelukt en ziet er toch voortreffelijk uit, klaar voor gebuik terwijl u wacht, zo moet het!
Mooi om te zien dat er zo'n grote groep vrouwen en mannen deelnam aan de kadertraining en dat het zo goed ging ondanks de kids die er natuurlijk onderdeel van uit maken.
Geniet nog ff van alles daar, vooral van de mooie kleuren! en kom als een toppert terug want een leven redden dat doe je niet zomaar ff! of jij nu wel als papua-woman;)
Greetz en tot gauw.... -
06 Maart 2011 - 22:31
Rijo:
Lieve Jets,
jij met je arme stadse voetjes in de modder! Daar hoef je anders niet zo ver voor weg te gaan hoor. Je kan gewoon weer terug komen, hier hebben we ook een blotevoetenpad in ons bos. Dus......!
Maar hoe zal jij hier met de hondjes omgaan?!!
Nou geniet nog even. Zo zachtjes aan willen wij jouw verhalen van jou gaan horen.
Liefs van ons. -
10 Maart 2011 - 09:01
Fred:
Leuk om zo nu en dan eventjes je verhalen te lezen.
XXX Fred -
14 Maart 2011 - 13:47
Renate:
Hee Jettie, wat een mooie verhalen! Ook de groetjes van Henri.
groetjes, Renate -
15 Maart 2011 - 10:25
Henk :
Dag Jettie,
Sinds we elkaar kort in het Losmen spraken volg ik je reis met tekst en foto's en begrijp ik steeds beter, wat Papua in ongelooflijk veel opzichten zo boeiend maakt. Ook je laatste verslag van de rimboetocht liegt er opnieuw niet om. Ik zie, dat je binnen enkele dagen weer naar Nederland gaat. Dat zal na aankomst een tijdje een vreemd land blijken te zijn. Met Papua in je hoofd door HoogCatharijne is iets, dat krakende gevoelens oplevert. Een heel goede reis terug en als je bij SDSP voor meerdere mensen je verhaal gaat vertellen over je ervaringen hoor ik daar graag van. Voor nu : vooral ook heel erg bedankt voor je inzet en voor wat je de Papua's bracht !!! -
17 Maart 2011 - 14:14
Hub En Gerie:
hoi Jetje,
zo, het zit er bijna op!Het was voor jou weer een hele ervaring, en voor ons een genoegen je verslagen te lezen.Zaten we vroeger wekelijks op de nieuwe Donald Duck of Eppo te wachten, tegenwoordig roepen we "ha, de nieuwe Jettie" als er een bericht van jou binenkomt! :-)
Geniet nog even daar.Het zal weer een hele omschakeling worden van de Papua cultuur naar onze Rutte- (je weet wel:onze "premier voor alle Nederlanders")cultuur...! En mocht je sommige gewoontes van daar nog willen vasthouden,reis dan meteen door naar Den Haag en trap daar maar eens lekker in het rond.Dat spaart meteen wat zielige hondjes!
Jet, geniet nog even,alvast een goede thuisreis en we zien elkaar vast nog wel eens bij die brokkenpiloot Maarten en Rijo,
groeten, Gerie en Hub -
18 Maart 2011 - 15:16
Enny:
Mooi een van je laatste avonturen te lezen.
Ondertussen zal je al afscheid aan het nemen zijn voor jezelf. Zal wel een dubbel gevoel zijn, denk ik.
Yet, een goed afscheid daar en een goede terugreis. Hier kunnen enkele mensen bijna niet wachten om je in hun armen te nemen.
Tot in Halsteren, groeten Enny. -
18 Maart 2011 - 16:51
San En Cath:
Jetbek!! Bijna terug! Wij hebben er zin in hoor! Denk dat het voor jou wel even weer wennen word. We lezen natuurlijk alle verhalen en zien de foto's maar zijn toch benieuwd naar de live versie van alles van je hebt meegemaakt. Ik zeg KOM SNEL. We wachten op je hehehe.
Dikke kus -
18 Maart 2011 - 19:33
Henny Wisse:
Hoi Jettie, Eindelijk is het dus zo ver. Voortaan heimee naar nóg een stukje van de wereld dat aan je blijft trekken. Tenminste ik kan het me niet anders indenken als ik je verslagen lees. Maar het voordeel is dat je dan voorlopig geen heimwee meer hoeft te hebben naar Nederland. Alvast hartelijk welkom en tot ziens!!! Henny -
21 Maart 2011 - 16:23
Erik:
heej Jet, nog 2 dagen zie ik staan.. Ik vermoed dat je het erg jammer vind dat je weer terug gaat. Zal wel even wennen zijn straks weer in Nederland. Tiz even wat anders dan 2 weken camperen op Texel. En ook wel moeilijk om achter te laten wat je daar opgebouwd hebt, lijkt me.
Goede terugreis in ieder geval en tot horens.
groet, erik -
15 September 2013 - 01:43
Meky Teniwut:
apa kabar?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
