Pitjes & klysma's - mannen - het mooiste insect

Hellow,
Door een enorm trieste gebeurtenis vorige week -het onverwachte overlijden van SDSP/Yayasan Agustinus vrijwlligster+vriendin Santy, bij ons in Senopi- zijn wij tijdelijk vertrokken daar.
Jurgen en Ellis zijn samen met het lichaam van Santy en de pater meegereisd naar haar familie in Sumba, waar zij inmiddels begraven is. Ik ben naar Manokwari gegaan waar Monique, de andere vrijwilligster inmiddels gearriveerd was.

Na te zijn bijgekomen alles wat er gebeurde, heb ik nu weer tijd wat op te schrijven, bijvoorbeeld dat ik 3 dgn geleden tante ben geworden van Lieve!
Toen ze 3 uur oud was kon ik haar al via skype zien, op schoot bij Bram. Dat was super natuulijk. Ver weg maar toch dichtbij.

Nou, de vliegtocht naar Senopi, waar ik het vorige keer over had, was echt fantastisch. 't is hier fantastisch dacht ik nog.
We vlogen laag over de groene tropische hardhoutbossen heen, helaas waren er ook flink wat grote vlaktes palmolie plantages te zien.
Voor de landing (ong 40 minuten later al) scheerde piloot Hennie nog even over het dorp heen en kon ik mooie foto's maken. Er stonden heel wat mensen die aan waren komen rennen toen ze het vliegtuig hoorden naderen, dus dat was leuk.
In Senopi heb ik met hulp van Santy verschillende dingen kunnen doen, en beter kunnen wennen. We zijn bij een kindje langsgeweest met een zelfgefabriceerd klysma (de echte klysma's waren op, maar met wat knippen en plakken en improviseren hadden we goed materiaal in handen). De jongen had een vrucht gegeten (niet een maar heel erg veel) en had nu de duizenden pitjes in zn lichaam die al een week vastzaten in zn darmen waardoor er niets meer langskon. Hij kon van de pijn in zn buik niets meer, alleen huilen en liggen. We hadden goed resultaat, een uur later wilde hij alweer gaan spelen (en nieuwe vruchten zoeken...)

Als zoiets als dit gebeurd, wordt deze jongen bij veel mensen benoemd als voorbeeld en educatie en ze proberen ook de andere kinderen bang te maken, zodat zij niet in hun hoofd halen zoveel van deze vruchten te eten. Voordat we aan de slag konden zaten er nog zo'n 15 mensen die kwamen kijken wat we zouden gaan doen. Na een uurtje waren ze wel weg en konden we rustig aan gaan beginnen.

Lang verhaal over 1 klysma maar het geeft wel een beetje aan hoe dingen lopen hier. Zo grappig, voor alles moet je veel tijd uittrekken. Het is niet zoals in Nederland; direct in actie en weer weg. Nee, eerst rustig spullen verzamelen, lang praten, rustig zitten, beetje door laten schemeren dat wat privacy fijn zou zijn en wachten tot de mensen wat op afstand zijn. Omdat het in de huisjes bij de mensen zelf vrij donker is, moest het klysma in de buitenlucht gegeven worden, op afstandje dus gevolgd door dorpsgenoten.

Het rustig aandoen geldt niet alleen voor de medische handelingen, voor alles moet je ruim de tijd nemen.

Vanmorgen was ik bv hier in Manokwari bij de Dinas Kesehatan (gezondheidsdienst) in de hoop verschillende producten die wij nog missen in het Senopische kliniekje, oa infusie materiaal, klysma's dus en babyklamboes te kunnen verkrijgen. (De bedoeling is dat de mensen van kliniek het zelf regelen: beetje hun leerproces 'alert zijn wanneer producten op raken', maar omdat wij hier nu toch waren, zou ik er achter aangaan)
Samen met Atti, verpleegkundige in Manokwari zat ik bijna anderhalf uur rustig te wachten. Men had gezegd dat de meneer die wij hierover wilden spreken over een half uur terug zou zijn, maar dat werd dus anderhalf uur. Flexibel als ik ben pas ik mij aan deze 'jam karet' aan (sterker nog, dit past wel bij mij) en vertel vriendelijk wat de reden van mijn bezoekje is. Nou goed, alle producten die ik dacht te kunnen krijgen blijken er niet te zijn, kennen ze hier niet of moeten we ergens anders halen ofzo. Alleen wat voorlichtingsposters kon ik wel meenemen.
Misschien had ik het toch niet beleefd genoeg gevraagd.
Als we weg gaan, ga ik hem nog even netjes een handje geven en hij kijkt de andere kant op, houdt zn hand slapjes omhoog richting mij en ik mag hem vastgrijpen en schudden en bedanken.
Dat doe ik graag want ik vind het heel komisch zulke dingen.

Ik bedenkt me nu dat ik vorige week met de mantri in Senopi aan het praten was over bepaalde medicijnen enzo. De mantri is een zeer goede verpleger waar de kliniek veel aan heeft, die erg komisch is met een grote glimlach van oor tot oor (niet alleen als hij mij ziet) en vrij actief is. Maar ik merkte al dat hij niet helemaal scherp was die ochtend en ik vroeg of we moesten stoppen. Nee dat was niet nodig. Dus ik ging nog even door en opeens vielen, midden in een zin van mij, zn ogen dicht en zn hoofd naar beneden. De mantri herpakte zich bijna direct en hoopte dat ik niets gezien had, maar dan kent hij mij nog niet goed genoeg. Natuurlijk had ik het gezien. Haha. Na een sigaretje was hij weer scherp en konden we het gesprekje afronden. Gelukkig was dit een grappig incidentje bij hem, normaal is hij scherper.

In Senopi (en Papua) roken bijna alle mannen en een enkele vrouw. Het is hier goedkoop te verkrijgen. Een moeder die ook rookt, legde haar sigaret even weg en acuut kwam Thomas haar zoon van 4 aangelopen en ging ervan zitten roken. Hij kon het erg goed en iedereen vond t erg komisch. Ik ook, jammer dat ik geen foto ervan heb kunnen maken.

Een man die dreigde bij zn vrouw weg te gaan, kreeg van zijn vrouw een paar klappen met de parang op zn achterhoofd. Het werd een enorm bloedbad maar nadat hij door de verpleegster gehecht was kwam alles nog goed. Het echtpaar bleef bij elkaar. De enige straf die de vrouw kreeg was dat haar familie (ouders) een geldboete moest betalen aan de familie van de man. Mooi geregeld toch.

Het laatste verhaal van vandaag gaat over het mooiste insect van Papua. Ik zag hem binnenkomen op de schouder van iemand die uit het bos kwam. Die moest op de foto natuurlijk, al was het alleen al omdat er van diverse nederlandse kanten meer flora en fauna foto's verlangt worden. Het beestje vloog naar het raam, wie weet was het wel een onontdekte soort, wie weet zou het straks wel Hemileuca Jettriea gaan heten ofzo. Het beestje had een driehoekige vorm, doorschijnende vleugeltjes met gekleurde figuurtjes erop. Hij zat op het raam en... daar kwam de eerste cicak (mijn lievelingsdieren, hagedisjes die leuke geluidjes maken en op insecten jagen) al aan. Hij zag deze amuze wel zitten zag ik. Ik jaagde hem weg, maar het verloop is niet verrassend meer nu: Toen ik dacht dat het insect veilig was en ik op hem scherpstelde, vloog opeens die cicak weer in mn camerabeeld en t insect heb ik nooit meer terug gezien. Zonde zeg.

Oke, aangezien het al nacht is, ik ook nog foto's moet toevoegen en het bericht ook weer lang is geworden, is het nu tijd om te stoppen.
Morgen 3 of 4 dagen naar het (wederom bounty) eilandje Numfor. Iniedergeval mooie zeeuitzichten, snorkelen, relaxen en wie weet dolfijnen.

De groetjes
salam manis, salam cicak.